Litografia z serii „347 rycin”, papier welinowy Arches,
wymiary : 19 x 26 cm w świetle podwójnego passe-partout, 30 x 38 cm w oprawie
passe-partout, edycja limitowana, nienumerowana, data powstania ryciny
„29.3.68. l.g.
Wydawca Playmen-Tattilo 1973 z portfolio „Con gli auguri di Playmen” ( Z
najlepszymi życzeniami od Playmen)
Adelina Tattilo , właścicielka wydawnictwa Playmen, była bardzo znaną i wpływową postacią, szczególnie we Włoszech, gdzie jej magazyn "Playmen" odegrał kluczową rolę w rewolucji obyczajowej w latach 60. i 70. XX wieku. Była nazywana "włoskim Hugh Hefnerem". Tattilo była znana w kręgach wydawców i mediów, głównie w Europie. Jej magazyn był często porównywany do amerykańskiego "Playboya", a nawet prowadziła z nim batalie sądowe o prawa do dystrybucji na niektórych rynkach. "Playmen" był dystrybuowany w niektórych krajach europejskich, ale nie osiągnął takiej globalnej skali i rozpoznawalności jak "Playboy".
Cykl prac Pabla Picassa pod tytułem "347 rycin"
to zbiór rycin, który został stworzony przez artystę w bardzo krótkim czasie,
między 16 marca a 5 października 1968 roku, gdy artysta miał 87 lat, to jedno z
najbardziej niezwykłych i płodnych przedsięwzięć w jego późnej twórczości.
Seria składa się z 347 rycin i akwafort, które Picasso stworzył w ciągu
zaledwie siedmiu miesięcy, co jest zdumiewającym osiągnięciem biorąc pod uwagę
jego wiek.
Cykl jest pełen odważnych, nierzadko prowokacyjnych scen erotycznych, które
eksplorują ludzką seksualność i akt podglądania. Picasso często przedstawiał
siebie w roli obserwatora, czasem klowna lub starca, który podziwia młode,
piękne modelki. Jest to odzwierciedlenie jego własnych relacji z młodszymi
kobietami mimo wieku.
Cykl 347 Picassa, ze względu na swoją tematykę i formę,
spotkał się z mieszanym, a często kontrowersyjnym przyjęciem, zarówno wśród
krytyków, jak i publiczności. W tamtych czasach, mimo że Picasso był już
uznanym artystą, ta otwartość i bezpośredniość, szczególnie u kogoś w jego
wieku, budziła szok i oburzenie u wielu odbiorców. Niektórzy krytycy
interpretowali te prace jako oznakę obsesji starca na punkcie seksu i młodości,
a nawet oskarżali Picassa o mizoginię.
W pewnych kręgach cykl był postrzegany jako przykład sztuki zdegenerowanej,
nieodpowiadającej na "poważne" tematy społeczne czy artystyczne.
Cykl 347 jest uważany za jedno z kluczowych dzieł późnego okresu twórczości Picassa, pokazujące jego niezłomną witalność, kreatywność i mistrzostwo w dziedzinie grafiki.
