litografia, papier, 31 x 23 cm
oryginalna autolitografia, sygnowana na płycie p.d. "T.Korpal",
31 x 23 cm w świetle passe - partout;
autolitografia – litografia, stworzona przez autora – artystę grafika wprost na kamieniu litograficznym.
„Teka autolitografii artystów legionistów wydana w dwudziestolecie zbrojnego czynu legionów 1919-1934”.
Teka wydana została w 1934 roku w Krakowie przez Sekcję Plastyków Legionistów i towarzyszyła Historycznej Wystawie Legionów Polskich w Muzeum Narodowym w Krakowie. Wystawa pokazywana była później również w innych miastach, w tym we Lwowie. Na wystawie obecne były również prace Ignacego Pinkasa o tematyce legionowej, których większość zaginęła niestety podczas II wojny światowej. Część znana jest z fotografii, a te, które przetrwały, jak portret artylerzysty Tadeusza Mullera, znajdują się w Muzeum Narodowym w Krakowie. Teka zawiera 15 litografii 10 artystów, w tym Ignacego Pinkasa. Są to prace Stanisława Dąbrowskiego, Kazimierza Dzielińskiego, Stanisława Janowskiego, Franciszka Jaźwieckiego, Stanisława Kamockiego, Tadeusza Korpala, Tadeusza Seweryna, Wincentego Wodzinowskiego i Leona Wyczółkowskiego. Prace ukazują portrety żołnierzy, walkę i życie w okopach, cmentarze wojenne i sceny symboliczne. Większość sygnowana jest ołówkiem przez autorów.Wszystkie prace powstały specjalnie na przedmiotową wystawę.
Tadeusz Korpal (ur. 13 października 1889 w Krakowie, zm. 17 listopada 1977 tamże) – polski malarz i pedagog.
Syn rzeźbiarza Michała Stefana, i Karoliny Pobóg Staniszewskiej (1854–1947), brat Marii (1879–1967), Aleksandra (1881–1960) i Kazimierza (1882–1968)[1]. Ukończył gimnazjum i zdał maturę w Krakowie. W 1909 rozpoczął studia na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem Teodora Axentowicza, Jacka Malczewskiego i Stanisława Dębickiego. Równolegle nauczał rysunku w II Szkole Realnej. Podczas studiów działał w organizacjach niepodległościowych Zarzewie, Skauting, był drużyniakiem w Polskich Drużynach Strzeleckich, współredagował pismo „Znicz”. W 1914 ukończył studia i zaciągnął się do Legionów Polskich, przydzielono go do 2 kompanii 1 batalionu 2 Pułku Piechoty. Ze względu na zły stan zdrowia w 1915 został przesunięty do Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego, gdzie został zaangażowany w sekcji prasowej i graficznej. Po zakończeniu działań zbrojnych w 1918 przeszedł do rezerwy i wyjechał doskonalić sztukę malarską do Paryża. Po powrocie został dyrektorem i nauczycielem rysunku w Gimnazjum w Wieliczce[2]. Był bardzo zaangażowany w życie kulturalne miasta, zorganizował teatr amatorski, do którego sam pisał sztuki teatralne, a następnie reżyserował organizowane przedstawienia. Mieszkając w Wieliczce dużo tworzył, malował pejzaże, kompozycje figuralne, liczne portrety, wyjeżdżał tworzyć polichromie i nadzorować wykonywanie zaprojektowanych przez siebie witraży. Latem 1938 powrócił do Krakowa, gdzie otrzymał posadę w V Liceum im. Augusta Witkowskiego. W listopadzie 1939 został przez gestapo aresztowany i osadzony w areszcie na Montelupich, podobnie jak inni krakowscy naukowcy, profesorowie, skąd przewieziono ich do obozu w Wiśniczu. W wyniku losowania został zwolniony i powrócił do Krakowa, gdzie zaangażował się w tajne nauczanie. Po zakończeniu działań wojennych powrócił do pracy pedagogicznej w VIII Gimnazjum i Liceum, poza pracą nauczyciela był również opiekunem drużyny harcerskiej. Pięć lat później został usunięty z pracy, powodem była przynależność do Legionów, która kolidowała z nowym ustrojem. Cała energię i czas poświęcił malarstwu, swój dorobek przedstawiał biorąc udział w wielu wystawach, gdzie prezentował malarstwo olejne, litografię i grafikę. Wieloletni działacz Związku Polskich Artystów Plastyków, przewodniczący Sekcji Malarskiej Okręgu Krakowskiego, współtwórca grupy „Zachęta”.W okresie międzywojennym w Krakowie publikowano na pocztówkach tematy z powieści „Quo vadis” według opracowań Tadeusza Korpala.
