Tartaki Fukagawa, gdzie znajdowała się część ogromnych zasobów drewna potrzebnego największemu drewnianemu miastu na świecie, miały ogromne znaczenie gospodarcze. We wczesnym Edo drewno było przechowywane bliżej centrum miasta. Jednak w następstwie pożaru w 1641 roku, który zniszczył nie tylko domy, ale także drewno potrzebne do ich odbudowy, rząd nakazał przeniesienie stoczni do dzielnicy Fukagawa. Śnieg padający na wodę w tym miejscu stanowi jeden z najjaśniejszych obrazów zimy w serii.
drzeworyt barwny, tusz, papier, 24,5x16 cm (wymiar papieru)
Cykl „100 słynnych widoków Edo" powstał na krótko przed śmiercią Hiroshige. Uważana za jedno z jego najlepszych dzieł, seria ta znacząco wpłynęła na postrzeganie japońskich drzeworytów krajobrazowych w Europie, zwłaszcza we Francji pod koniec XIX wieku. Jej wpływ rozszerzył się na francuski ruch impresjonistyczny i postimpresjonistyczny, a artyści tacy jak Van Gogh tworzyli kopie niektórych projektów lub włączali je do niektórych swoich słynnych obrazów. Tytuł serii może być nieco mylący. Kolekcja stworzona przez Ando Hiroshige za jego życia nie składa się z zaledwie stu projektów. Obejmuje ona 118 projektów wraz ze stroną tytułową. Te malownicze drzeworyty zawierają esencję czterech pór roku - wiosny, lata, jesieni i zimy. Podczas gdy niektórzy kategoryzują je w oparciu o te sezonowe rozróżnienia, z estetycznego punktu widzenia taka kategoryzacja może nie mieć znaczenia. W szczególności zaśnieżone sceny zimowe mają wyjątkowy urok.
Hiroshige Andō, zwany także Hiroshige Utagawa, to jeden z najbardziej znanych japońskich malarzy i grafików. Jego ojciec, Andō Genuemon, był samurajem niskiej rangi i oficerem brygady strażackiej. Od szesnastego roku życia Hiroshige kształcił się w pracowni Utagawy Toyohiry, pod którego pod opieką rozwijać umiejętności i talent. Młody Hiroshige nasiąkał artystyczną atmosferą, jednocześnie pomagając w codziennym życiu brygady ojca. Dopiero w wieku 27 lat postanowił w zupełności pójść drogą twórczości artystycznej. Po śmierci nauczyciela w 1822 r. zaproponowano mu objęcie pracowni po mistrzu, jednak Hiroshige zrezygnował z oferty i postawił na samodzielność. Dorobek artystyczny Hiroshige do dziś nie został w pełni skatalogowany, ale szacuje się, że powstało około 5000 dzieł, przede wszystkim w technice barwnego drzeworytu. Swoją karierę zaczynał od portretów pięknych kobiet (bijin-ga) i wizerunków aktorów kabuki (yakusha-e), ale po śmierci swojego nauczyciela skoncentrował się przede wszystkim na rodzimym pejzażu. Hiroshige pochodził z rodziny samurajskiej, jednakże identyfikował się z mieszczańską kulturą Edo. Zasłynął przede wszystkim jako twórca serii krajobrazowych takich jak: Pięćdziesiąt trzy stacje na gościńcu Tōkaidō (Tōkaidō gojūsan tsugi no uchi), Sto widoków słynnych miejsc w Edo (Meisho Edo hyakkei) i Sześćdziesiąt dziewięć stacji na drodze Kisokaidō (Kisokaidō rokujūkyū tsugi no uchi). W mistrzowski sposób ukazywał pejzaż w różnych porach roku i dnia, interesowały go zjawiska pogodowe. Eksperymentował z efektami i kompozycją, stosował niekonwencjonalne skróty. Wyjątkowym elementem w jego pracach jest przedstawianie zjawisk atmosferycznych takich jak opady śniegu czy deszczu oraz wichury i burze. Z drugiej strony interesowało go zjawisko cienia i jego działanie zarówno w krajobrazie, jak i domowym wnętrzu.
