drzeworyt barwny, tusz, papier, 40x27 cm, sygnatura artysty
Portret młodej kobiety klęczącej obok kociołka w sklepie. Jeden łokieć opiera ona na niskim drewnianym stole, drugą ręką sięgając do sakiewki z tytoniem, aby napełnić fajkę. Za nią, na podłodze, leży stos zapakowanych paczek. Interesująca scena z tej serii, która łączy piękno z ośmioma chińskimi trygramami (symbolami) używanymi do wróżenia. Trygram dla tego przedstawienia to „Li”.
Utagawa Kuniyoshi (1798 - 1861) był jednym z ostatnich wielkich mistrzów japońskiego drzeworytu ukiyo-e. Zakres tematów Kuniyoshiego obejmował wiele gatunków: krajobrazy, wojowników, kobiety, aktorów kabuki, koty i mityczne zwierzęta. Znany jest z przedstawień bitew legendarnych bohaterów samurajskich. Kuniyoshi urodził się jako syn farbiarza jedwabiu i pierwotnie nosił imię Yoshisaburō. Pomagał ojcu w biznesie jako projektant wzorów, a niektórzy badacze sugerują, że to doświadczenie wpłynęło na jego bogate wykorzystanie kolorów i wzorów tekstylnych w grafikach. Yoshisaburō udowodnił swoje talenty rysunkowe już w wieku 12 lat, szybko przyciągając uwagę słynnego mistrza druku ukiyo-e Utagawy Toyokuniego. Został oficjalnie przyjęty do studia Toyokuniego w 1811 r. i stał się jednym z jego głównych uczniów. Pozostał uczniem do 1814 r., kiedy to otrzymał imię „Kuniyoshi” i stał się niezależnym artystą. W latach 1815-1817 stworzył szereg ilustracji książkowych, a także wydrukował swoje samodzielne kolorowe grafiki wojowników i aktorów kabuki. W latach dwudziestych XIX w. Kuniyoshi stworzył szereg tryptyków heroicznych, które wykazują pierwsze oznaki indywidualnego stylu. W 1827 r. otrzymał swoje pierwsze duże zlecenie na serię przedstawień stu ośmiu bohaterów z niezwykle popularnej chińskiej opowieści Shuihu Zhuan. Pomimo sukcesu artystycznego Kuniyoshi musiał stawić czoła wyzwaniom w życiu osobistym. Oskarżono go o sporządzanie druków krytycznych wobec szogunatu, co doprowadziło do objęcia go inwigilacją ze strony rządu.
Drzeworyty ukiyo-e były drukowane kilka razy od okresu Edo, zawsze przy użyciu tradycyjnej metody. Najlepsi wydawcy w Japonii przestrzegali tych samych rygorystycznych standardów, co wydawcy z XIX w. W latach 50. i 70. XX w., gdy zainteresowanie drzeworytami z epoki Edo ponownie wzrosło, rozpoczęto wznawianie grafik wielkich mistrzów ze złotego wieku Ukiyo-e. W tym celu zatrudniano najlepszych drukarzy i rzeźbiarzy na świecie. Powstałe prace są jednymi z najwyższej jakości edycji, jakie kiedykolwiek powstały.
