ołówek, papier, 49 x 33 cm; l.d. notatki brązowym atramentem; śr. d. wypalona dziura
WYSTAWIANY:
- "Warsztat Władysława Strzemińskiego", Galeria Sztuki Współczesnej Anny Wesołowskiej w Łodzi, Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków w Łodzi, czerwiec 1985
LITERATURA:
- "Warsztat Władysława Strzemińskiego", Galeria Sztuki Współczesnej Anny Wesołowskiej w Łodzi, Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków w Łodzi, Łódź 1985, poz. 98
Teoretyk sztuki, malarz, projektant druku funkcjonalnego, pionier konstruktywistycznej awangardy lat 20. i 30. XX wieku, twórca teorii unizmu. Podczas I wojny światowej w randze podporucznika służył w Twierdzy Osowiec i był jednym z nielicznych, którzy przeżyli tzw. atak umarłych, a następnie walczył na Białorusi, gdzie w maju 1916 został ciężko ranny (stracił rękę i nogę oraz wzrok w jednym oku)[2]. Za zasługi na polu walki otrzymał Order Świętego Jerzego. Nie mogąc kontynuować kariery wojskowej rozpoczął studia w Szkole Sztuk Pięknych w Moskwie, której jednak nie ukończył. Następnie został asystentem Kazimierza Malewicza w Szkole Sztuk Pięknych w Witebsku. W ciągu zaledwie kilku lat znalazł się w czołówce rosyjskiej awangardy, współpracując m.in. z El Lissickim i Aleksandrem Rodczenką. W 1921 roku wraz z żoną Katarzyną Kobro przeprowadził się do Wilna, gdzie współorganizował Wystawę Nowej Sztuki (1923) oraz grupy Blok Kubistów, Suprematystów i Konstruktywistów. Był członkiem międzynarodowej grupy Abstraction-Creation. Od roku 1931 przebywał w Łodzi, gdzie współtworzył Międzynarodową Kolekcję Sztuki Nowoczesnej. W 1945 został wykładowcą w łódzkiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, której był współzałożycielem. W tym samym roku przekazał swą spuściznę artystyczną Muzeum Sztuki w Łodzi. W 1950 Strzemiński został na polecenie Ministerstwa Kultury i Sztuki, zwolniony z pracy w PWSSP pod zarzutem nierespektowania norm doktryny realizmu socjalistycznego. Swoją twórczością wniósł wiele w światową awangardę. Krytyka światowa zalicza Strzemińskiego do ścisłej czołówki artystów XX wieku.
