czeczota brzozowa, drewno palmowe, wiciokrzew, kość, stalwymiary: zegarek – 3,5 x 5,4 cm; etui – 8,5 x 7,5 cm;
dewizka – 32, 5 cm; haczyk – 2,3 cm
etui – orzech
sygn. na wewnętrznej stronie tylnej koperty: М. С. /
БРОННИКОВЪ / ВЪ ВЯТКѢ
mechanizm: nakręcanie i przesuwanie wskazówek przy pomocy
klucza (dwa razy na dobę), wychył cylindrowy, oddzielny sekundnik
stan zachowania: mechanizm kompletny, do regulacji, szkiełko
wymieniane (?)
Michaił Bronnikow, wraz ze starszym bratem Nikołajem (ur.
1841), ojcem Siemionem i synem Nikołajem byli przedstawicielami rodziny
tokarzy, którzy zasłynęli z wyrobu drewnianych oraz kościanych zegarków
kieszonkowych. Pierwszy zegarek Siemion Iwanowicz wykonał (w ciągu 3 miesięcy)
na I. Gubernialną Wystawę Wyrobów Przemysłowych i Rolniczych w Wiatce w 1837 r.
Wyrób miał wzbudzić wówczas sensację, zarówno ze względu na wykonanie z
nietypowego materiału, jak i przez to, że w Rosji nie wytwarzano wtedy zegarków
kopertowych. Został on zakupiony przez przyszłego cara Aleksandra II. Zegarki
Bronnikow prezentowano na wystawach w kraju i za granicą (m.in. na Wystawie
Światowej w 1900 roku). Były zamawiane m.in. na prezent dla rodziny carskiej.
Działalność rodziny zakończyła się w 1909 r., kiedy Nikołaj Michałowicz
przeprowadził się do Moskwy, gdzie został pracownikiem słynnej firmy zegarmistrzowskiej
„Paweł Buhre”.
Zegarki Bronnikowów są znane na świecie jako rzadkie obiekty kolekcjonerskie.
Obecnie znajdują się m.in. w zbiorach Zbrojowni Kremla, Ermitażu oraz
drezdeńskiego Zwingera.
