C-Print/papier fotograficzny, 13 części (wym: 19,9 x 29,8 cm, 23,8 x 15,3 cm, 17,9 x 23,8 cm, 23,8 x 17,9 cm, 24,8 x 24,9 cm, 15,7 x 23,9 cm, 28,8 x 24,9 cm, 37,7 x 24,9 cm, 29,8 x 19,7 cm, 24,9 x 37,7 cm, 24 x 29,9 cm, 14,4 x 29,9 cm, 18 x 24 cm), każdy obiekt sygnowany, datowany, numerowany i opisany; na odwrociu każdej części: 'Agnieszka Polska 1/5+1 seria'
Prace nie posiadają oprawy.
Agnieszka Polska (ur. 1985 w Lublinie) – polska artystka tworząca wideo, filmy animowane, filmy fabularne oraz fotografie.
Mieszka i pracuje w Berlinie. W latach 2004–2005 studiowała na wydziale artystycznym UMCS w Lublinie, później na wydziale Grafiki krakowskiej ASP w pracowni fotografii Agaty Pankiewicz, interdyscyplinarnej Grzegorza Sztwiertni i Zbigniewa Sałaja a następnie w pracowni Hito Steyerl na Universität der Künste w Berlinie.
Pierwsze prace Agnieszki Polskiej były oparte w dużej mierze na znalezionym wcześniej materiale, takim jak archiwalne ilustracje fotografie, które artystka poddawała subtelnym interwencjom, animując je lub ingerując w inny sposób, nadając im przez to nowy kontekst. Na podobnym motywie powstały: Ćwiczenia korekcyjne (2008), Kalendarz (2008), Śmierć króla (2009). Z czasem podobnym zabiegom poddawała prace innych artystów (Robert Morris, Robert Smithson, Walter de Maria, Wolf Vostell, Włodzimierz Borowski) lub dokumentacje ich twórczości wykorzystując lub tworząc zupełnie nowe konteksty i narracje.
Po okresie cytatów i przetwarzania sztuki Agnieszka Polska przekształciła swoje realizacje w formę instalacji video czasami biernej a czasami interaktywnej nierzadko z elementami fabuły. Najczęściej występuje w nich animowana głowa w różnej postaci (np. słońce, czy księżyc z animowanymi oczami i ustami) lub same usta, które przedstawiają nam treść danej pracy. Figury te występują czasami w pierwszej lub trzeciej osobie sięgając po różne formy narracji, cytatu lub poezji. Mimo, że prace te dotykają wielu tematów, to zawsze oscylują wokół kondycji społecznej czy psychicznej współczesnego artystce świata/pokolenia – jego lęków, frustracji i bezsilności. Poruszając na przykład temat katastrofy ekologicznej czy wzrostu nastrojów nacjonalistycznych, jej prace nie niosą ze sobą jednoznacznego potencjału politycznego – deklaracji czy sugestii zmian. Artystka jednak widzi w immersyjności tych tematów potencjał, który daje możliwość wytworzenia sytuacji dla nich konkurencyjnych.
W 2012 roku wyreżyserowała pierwszy autorski film fabularny: Włosy o parze pary hipisów w latach 70., którzy wyruszają na poszukiwania
mitycznej komuny w Indiach. A w 2013 za fundusze z Nagrody Filmowej Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej i Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie nakręciła drugi film: Hura. Wciąż Żyjemy!. W 2023 roku miała premierę jej pierwsza sztuka teatralna The Talking Car, którą sama reżyserowała w ramach BoCA – Biennial of Contemporary Arts w Lizbonie.
