Wojciech Weiss, W PEŁNI ŚWIATŁA, ok. 1917

68,7 x 49,0cm - olej, tektura

sygn. u dołu po prawej: WW

Na odwrocie u góry po lewej: W. Weiss | W pełni światła

 

Obraz reprodukowany:

Stanisław Świerz, Wojciech Weiss, “Sztuki Piękne”, R. II, 1925/1926, nr 4, s. 150 (Czarny kapelusz)

 


Malował równie znakomicie modelki istotnie piękne, jak i takie, których uroda, wdzięk pozostawiały wiele do życzenia. Tu kobieta jako określony typ była tematem dzieła malarskiego. Nie doszuka się nikt we wspaniałych a tak sławnych aktach Wojciecha Weissa śladu ckliwości, „słodkości“, czy innych wykpiwanych przez znawców, a chłoniętych przez konsumentów marnego malarstwa efektów.
Ta powszechnie uznana niedościgłość Jego sztuki w tej dziedzinie, stawiająca Go w rzędzie największych geniuszy malarstwa, była tajemnicą od bogów Mu daną.


S. Weiss, Szkice o ojcu, w: Pamiętnik wystawy Wojciecha Weissa,
Muzeum Okręgowe w Rzeszowie, Rzeszów 1975-1976, s. 36

Wojciech Weiss, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego modernizmu, w kompozycji 
W pełni światła łączy intymny charakter portretu z mistrzowskim operowaniem kolorem. Cielesność modelki oddana jest miękkimi, szerokimi pociągnięciami pędzla, przy użyciu świetlistej gamy barwnej, kontrastującej z chłodnym tłem. Akcenty czerwieni – w ustach, dłoniach i wstążce – dynamizują kompozycję, a spojrzenie modelki nadaje całości wyraz subtelnej melancholii.

Obraz należy do cyklu przedstawień kobiecych, które artysta zaczął tworzyć po 1915 roku, oscylując wokół tematu portretu intymnego i aktu kobiecego. Typ kapelusza oraz fryzura modelki są typowe dla trendów panujących w latach 1917-1922, przed pełnym triumfem cloche i „chłopięcych“ bobów połowy lat dwudziestych.

 

Wojciech Weiss (Leorda na Bukowinie w Rumunii 1875 - Kraków 1950) - malarz i grafik; w latach 1890-1899 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, początkowo u Jana Matejki, Władysława Łuszczkiewicza, Floriana Cynka, Józefa Unierzyskiego, a następnie także u Leona Wyczółkowskiego i Juliana Fałata. Studia ukończył ze złotym medalem; później kształcił się jeszcze w Paryżu i we Włoszech. Od 1897 był członkiem Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, w 1906 został członkiem wiedeńskiej „Secesji”. Od 1907 nauczał w krakowskiej ASP – od 1910 jako prof. nadzwyczajny; od 1913 jako prof. zwyczajny. Dwukrotnie – w latach 1918/19 i 1933-1936 – pełnił też funkcję rektora tej uczelni. Był jednym z najwybitniejszych polskich malarzy okresu Młodej Polski i dwudziestolecia międzywojennego. We wczesnym okresie malował symboliczne sceny figuralne, często o tematyce fantastycznej, później także portrety, akty i pejzaże. Zajmował się także grafiką i rzeźbą.