Akwaforta,
Wymiary: w św p-p: 13 x 19 cm, z oprawą 32 x 42 cm
Na dole sucha pieczęć wydawcy: Galerie des peintres Graveurs. J.FRAPIER Paryż.
Maurice de Vlaminck (1876–1958) był francuskim malarzem, związanym z ruchem fowistycznym, który rozwijał się na początku XX wieku. Urodził się w Paryżu w rodzinie muzyków, ale z czasem poświęcił się malarstwu. W 1900 roku spotkał André Deraina, z którym dzielił pracownię. Wkrótce nawiązał także bliską relację z Henrim Matissem, co przyczyniło się do ukształtowania stylu fowistycznego.
Fowiści, znani z używania intensywnych, nasyconych kolorów i uproszczonych form, inspirowali się subiektywnymi wrażeniami artystycznymi. Vlaminck często malował krajobrazy, martwe natury i sceny miejskie. Jego prace z okresu fowizmu cechowały się ekspresyjnym użyciem barw, co nadało im dzikiego, niemal brutalnego charakteru.
Z biegiem lat jego styl ewoluował, a paleta stała się bardziej stonowana, zbliżając się do ciemniejszych tonów i inspirowanych kubizmem form. Oprócz malarstwa zajmował się także pisaniem poezji i powieści. Maurice de Vlaminck zmarł w Rueil-la-Gadelière w 1958 roku, pozostawiając po sobie znaczący dorobek w sztuce modernistycznej.
Maurice de Vlaminck, oprócz malarstwa, zajmował się również grafiką, a jego prace w tej technice oddają podobne cechy jak jego obrazy — prostotę form i emocjonalną intensywność. Grafiki Vlamincka, takie jak ta na załączonym obrazie, cechują się spontanicznością kreski oraz surowością w przedstawianiu pejzaży.
W tej konkretnej grafice można dostrzec krajobraz z domami, gdzie artysta zastosował dynamiczne, ekspresyjne linie, aby oddać ruch traw i nieba. Prosta, lecz precyzyjna kreska podkreśla naturalny, niemal rustykalny charakter sceny, co odzwierciedla zainteresowanie Vlamincka pejzażami wiejskimi i atmosferą spokoju. Jego grafiki, podobnie jak obrazy, często przedstawiają sceny z codziennego życia, odwołując się do surowego piękna prostoty i naturalnych kształtów.
Vlaminck, choć znany głównie jako fowista, w swoich grafikach również skłaniał się ku ekspresjonizmowi, co widoczne jest w silnym, emocjonalnym wyrazie linii.
