Order Świętego Włodzimierza IV Klasy, odmiana wykonana około 1917 roku w brązie złoconym w tamach wojennych oszczędności metali szlachetnych.
Order Świętego Włodzimierza został ustanowiony w 1782 roku przez cesarzową Katarzynę II. Początkowo miał cztery stopnie, a IV klasa była najniższym z nich, przyznawanym zarówno urzędnikom państwowym, jak i wojskowym za wierną służbę lub konkretne zasługi.
W 1816 roku IV klasa zyskała dodatkowe znaczenie – zaczęto nią nagradzać urzędników państwowych po 35 latach nienagannej służby. W 1845 roku rozszerzono to na oficerów armii lądowej, którzy otrzymywali krzyż IV klasy po 25 latach służby, a marynarze – po 18 kampaniach i co najmniej jednej bitwie (lub 20 kampaniach bez udziału w bitwie). W 1855 roku, w czasie wojny krymskiej, wprowadzono osobną wersję wojskową odznaczenia – ze skrzyżowanymi mieczami – podkreślającą zasługi na polu walki. IV klasa odznaczenia ma formę czerwonego krzyża emaliowanego z czarną obwódką, noszonego na wstążce o szerokości 2,2 cm z podkładką. Od 1816 roku na poziomych ramionach krzyża umieszczano napisy określające powód nadania orderu – początkowo „35 лет” (35 lat nienagannej służby państwowej), a od 1845 roku również „25 лет” (25 lat służby) dla oficerów wojsk lądowych. Żołnierze marynarki wojennej otrzymywali krzyż z napisem „18 кампаний” za udział w 18 kampaniach i przynajmniej jednej bitwie lub „20 кампаний” za udział w 20 kampaniach bez walki. Odznaczenie IV klasy mogło być nadawane zarówno za zasługi cywilne, jak i wojskowe. Od 1855 roku w wersji wojskowej dodawano skrzyżowane złote miecze pomiędzy ramionami krzyża. Do 1900 roku nadanie IV klasy za 35 lat służby dawało odznaczonemu prawa dziedzicznego szlachectwa, jednak car Mikołaj II zastrzegł to przywilej wyłącznie dla kawalerów wyższych klas (I–III).
