Tamara Łempicka (1894 Warszawa - 1980 Cuernavaca), Akt stojący, ok. 1928 r.

ołówek, papier, 43 × 27 cm w świetle passe-partout
w p. d.: „T. DE LEMPICKA” (stempel artystki)

Pochodzenie:
– Weinstein Gallery, San Francisco, California
– Kolekcja prywatna, Polska

Wystawiany:
– „Tamara Łempicka – kobieta w podróży”, Muzeum Narodowe w Lublinie, 18 marca – 14 sierpnia 2022 r.
– „Tamara Łempicka a art déco. Tradycja i nowoczesność”, Villa la Fleur, 2 września 2022 – 31 stycznia 2023 r.

Reprodukowany:
– „Tamara Łempicka a Art Déco. Tradycja i nowoczesność”, Muzeum Narodowe Lublin, Villa le Fleur Konstancin Jeziorna, 2022 -2023, kat. wystawy, s. 133, nr kat 40

„Najczęstszym tematem rysunków są kobiece akty. Kobieta, jej poza, perwersja jej nagości, kokieteryjność gestu, potęga zawarta w konstrukcji jej ciała – to podstawowe wyrazy ze słownika sztuki Łempickiej. Te wszystkie chwyty zostały wielokrotnie przećwiczone w szkicach. Sposób wykorzystywania rysunku wyraźnie wskazuje na jego służebność wobec malarstwa. Tamara Łempicka ćwiczy i sprawdza na tych – pięknych i czujnie rozebranych – ciałach znaczenia, jakie wynikają z ekspresji, napięcia, podkreślenia czy przerysowania mięśni, tanecznego układu pozy (…). Łempicka ćwiczyła słuch na znaczenia, wykonując wiele rysunków na ten sam temat. Powtarzała pozy, wsłuchiwała się w ich szepty, ćwiczyła sens obłości ciała i ekspozycję kształtu, jaką daje cień. Wiedza rysunkowa objawiła się pełnią talentu w obrazach. Każda postać uzyskała maksymalny głos w swoim imieniu. Dlatego kobiety Tamary tak fascynują, są manifestacjami dopełnionej, bogatej i nieprzeciętnej kobiecości.” „Łempicka. Rysunki”, wstęp: M. A. Potocka, Olszanica 2022, s. 4

„Eksponując cielesność i sensuaIność artystka posługiwała się deformacją, unifikacją, depersonalizacją. Przybliża wyobrażenie postaci indywidualnej, podobnie jak Léger, do zasad powtarzalności produkcji maszynowej. Przedstawiane akty jawiły się na granicy indywidualnej podmiotowości i uprzedmiotowienia, wyrażały rozkosz, a jednocześnie niemoc manekina wchłoniętego w nowoczesne mechanizmy sprzedaży i konsumpcji. Jej obrazy opisywały kobiecą cielesność i podmiotowość w kapitalistycznych regułach powabu i pożądania, przedstawiając blichtr i niepokój początków kultury masowej. To akty bezimiennych modelek cieszyły się największym popytem spo-śród prac artystki, zarówno w międzywojniu, jak i dzisiaj, stając się świadectwem gry z wzorcami kultury popularnej” Marcin Lachowski, Tamara Łempicka w kręgu artystycznej inspiracji, [w]:„Tamara Łempicka a Art Deco. Tradycja i nowoczesność”, Muzeum Narodowe Lublin, Villa le Fleur Konstancin Jeziorna, 2022–2023, kat. wystawy, s.46