Teodor Axentowicz, PORTRET ŻONY ARTYSTY, PRZED 1900

63,0 x 73,0cm - pastel, tektura

W OCZEKIWANIU NA LIST – PORTRET ŻONY ARTYSTY, przed 1900

sygn. p.d.: T. Axentowicz

 

Obraz reprodukowany:
– Tadeusz Z. Bednarski, Krakowskim szlakiem Teodora Axentowicza, wyd. „Secesja“, Kraków 2004, kat. 57, s. 96;
– Pocztówka wydana nakładem firmy J. Czerneckiego, Wieliczka 1907, nr 3.

Porównaj:
– Kobiety w twórczości Teodora Axentowicza, Katalog wystawy pocztówek, Muzeum Zbrojownia na Zamku w Liwie, Liw 2023, s. 29, il.;

– Katalog Wydawnictwa Kart Pocztowych Artystycznych, Wydawnictwo Kart Pocztowych Artystycznych J. Czernecki (Wieliczka), Wieliczka 1910, s. 151, il. (Profil).

Teodor Axentowicz (Braszów w Siedmiogrodzie 1859 - Kraków 1938) – malarz, pastelista, litograf – był jednym z najbardziej znanych i cenionych malarzy polskich. Kształcił się w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium pod kierunkiem Gabriela Hackla, Aleksandra Wagnera, Gyuli Benczúra. Studia uzupełniał w Paryżu, gdzie następnie przebywał przez lat kilkanaście. Brał udział w paryskich Salonach; w 1890 otrzymał członkostwo Société Nationale des Beaux-Arts. W tym czasie wielokrotnie wyjeżdżał również do Londynu. W 1895 powrócił do kraju i zamieszkał na stałe w Krakowie, powołany na profesora tamtejszej Szkoły Sztuk Pięknych (od 1900 Akademii). W uczelni tej nauczał nieprzerwanie do 1934, dwukrotnie pełniąc funkcję rektora (lata 1910-11 oraz 1927-28). Był jednym z członków-założycieli Towarzystwa Artystów Polskich „Sztuka”, członkiem wiedeńskiej „Secesji” i współpracownikiem jej pisma „Ver Sacrum”. Powodzenie przyniosły mu zwłaszcza idealizowane wizerunki wytwornych dam oraz wdzięczne portrety dziecięce. Malował też obrazy o tematyce rodzajowej; był jednym z pierwszych malarzy Huculszczyzny i Hucułów. Tworzył obrazy historyczne i kompozycje symboliczne związane z upływem czasu, przemijaniem, starością. We wczesnym, monachijskim okresie były to obrazy utrzymane w duchu akademickiego realizmu; na późniejszą twórczość artysty wywarło wpływ angielskie malarstwo XVIII w. oraz dzieła malarzy współczesnych - Boldoniego, Whistlera, Sargenta. Jego obrazy cechuje dekoracyjność, elegancja, świeżość subtelnej gamy kolorów i delikatna secesyjna stylizacja. Początkowo malował olejno i akwarelą, a po 1890 przede wszystkim mistrzowsko opanowaną techniką pastelu. Zajmował się ilustratorstwem i litografią, projektował plakaty wystaw „Sztuki”.